Nüfusa geç kaydedilmesinden dolayı resmi doğum tarihi 10 Mayıs 1972 olsa da 7 Kasım 1971’de Artvin‘in Hopa ilçesine bağlı Yeşilköy’de doğan Kazım Koyuncu, Cavit Beyefendi ve Hüsniye Hanımın 6 çocuğundan beşincisi olarak dünyaya geldi.
KAZIM KOYUNCU KİMDİR?
Koyuncu, çocukluğunda babaannesinden masallar, “Kemençeci Yaşar” lakabıyla tanınan Yaşar Turna’dan türküler dinleyerek büyüdü. Okumayı çok seven, müziğe ortaokuldayken, babasının aldığı mandolinle başlayan Koyuncu, futbolla ilgilendi ve köydekilerin tersine sıkı bir Trabzonspor taraftarı oldu.
İstanbul Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesine 1989’da giren sanatçı, müzik çalışmalarına üniversite yıllarında tartı verdi ve 1992’de Ali Enver’le birlikte “Dinmeyen” isimli müzik gurubunu kurarak birinci profesyonel çalışmalarını yaptı.
Koyuncu, 1993’te okulu bırakma kararına ait yöneltilen bir soruya, “Zor periyotlar… O okulu bitirip kaymakam falan olacaksın ya da kendi istediğin işi yapacaksın lakin daima soru işaretleri olacak. Sonu nereye varacak? Bu tercihlerden soru işaretli olanını tercih ettim.” karşılığını vermişti.
KAZIM KOYUNCU’NUN MÜZİK KARİYERİ
Okulu bırakmasının akabinde yalnızca müzik yapmaya karar veren Koyuncu, bir devir tiyatro oyunlarına müzik yaptı, Karadeniz müziğini rock müzikle birleştirip kendi usulünü oluşturdu.
Aynı yıl arkadaşlarıyla birlikte “Zuğaşi Berepe” isminde bir küme kuran Koyuncu, hem yeni kümesiyle hem “Dinmeyen” kümesiyle çalıştı.
Yeni kümesiyle birinci albümü “Va Mişkunan”ı (Bilmiyoruz) 1995’te yayınlayan sanatçı, bu yeni stiliyle müzikseverler tarafından olumlu reaksiyonlar aldı. Bu ortada “Dinmeyen” kümesi 1996’da “Sisler Duvarı” albümünü çıkarmasının çabucak akabinde dağılırken, “Zuğaşi Berepe” kümesi ise ikinci albümleri “İgzas”tan sonra 1999’da dağıldı.
Karadeniz müziğinin hem sert hem duygusal yapısını yapıtlarına taşıyan Koyuncu’nun birinci ferdî albümü “Viya!” ise 2001’de müzik marketlerdeki yerini almıştı.
Yeni üslubuyla müzikseverlerin beğenisini daha fazla kazanan sanatçı, Dinmeyen kümesiyle 1996’da “Sisler Duvarı” albümünü, Zuğaşi Berepe ile 1999’da “İgzas” isimli ikinci albümü yayımladı.
Sanatında yenilik ve denemeler yapmaktan kaçınmayan, Karadeniz müziğinin sert ve duygusal yapısını yapıtlarına taşıyan Koyuncu’nun, “Dido” isimli müziğinin da yer aldığı birinci ferdî albümü “Viya!”, 2001’de müzik marketlerdeki yerini aldı.
Başarılı sanatçı, 2002’de yayınlanan “Gülbeyaz” isimli dizinin müziklerini yapmaya başladıktan sonra ününü katladı, konser programları arttı.
“İlk albümde Gülbeyaz dizisinin çok tesiri oldu. Bu albümü, farklılığı tercih eden beşerler aldı.” diyen Koyuncu, 2004’te ikinci solo albümü “Hayde”yi çıkardı.
KAZIM KOYUNCU’NUN HASTALIK SÜRECİ
Aralık 2004’te kanser teşhisi konulan sanatçı, tabiplerin fazla yorulmaması gerektiğini söylemesine karşın konserlerine devam etti. Son konserini 4 Şubat 2005’te Taksim’deki Yeni Melek Şov Merkezi’nde veren Koyuncu’nun o gün söylediği “Ha kanser ha konser” kelamları sevenleri tarafından unutulmadı.
23 Nisan 2005 günü Trabzon Dernekler Birliği’nin İstanbul Ticaret Odası’nda düzenlediği “Çernobil’in tesirleri ve Hasta Hakları” panelinde ömür, hastalık, bilimi sorguladığı acı ve isyanı bir ortada hissettiren bir konuşma yaptı.
Koyuncu, hüzün kokan albümlerinde Türkçe’nin yanı sıra Hemşince, Lazca ve Gürcüce yapıtlara de yer verdi.
Karadeniz’de olduğu kadar, Türkiye’nin her bölgesinde ve yurt dışında ağır bir hayran kitlesine sahip sanatçı, bir açıklamasında, “Çocukken şiirle hoş oynuyordum. Şairlerle çok uğraşıyordum. Bir ceket yaptırmak istedim o vakitler, İstanbul’a gelirken, şair ceketi…” sözlerini kullanmıştı.
Verdiği bir röportajda her şeyin gençken yapılabileceğine inandığını söz eden Koyuncu, şunları söylemişti:
KAZIM KOYUNCU’NUN ÖLÜMÜ
25 Haziran 2005’te, testis kanserinin akciğerlerine yayılması sonucunda Şişli’de ömrünü yitirdi.. Sanatçı hayatını kaybettiğinde şimdi 33 yaşındaydı.
Kâzım Koyuncu’yu İstanbul’dan uğurlamak üzere Harbiye Açıkhava Tiyatrosu’nda bir merasim düzenlenmiş ve çok kısa müddette duyurusu da yapılamamıştı lakin 26 Haziran 2005 günü binlerce kişi gözyaşları içerisinde gelmişti. Genç yaşlı, iş adamı, emekçi, öğrenci, sanatçı, toplumun tüm kısımlarından gelip Harbiye Açıkhava Tiyatrosu’nu dolduranları acılarını isyana dönüştürmüş Çernobil kazasından sonra kayıtsız kalan devlet, hükümet yetkililerinin tavırlarını sorgulamıştı. Binlerce kişi Kâzım Koyuncu’yu taşıyan aracın gerisinden Taksim’e kadar yürüdü, sloganlarını kesmedi. Tıpkı akşam Trabzon Havaalanı’nda olan Karadenizliler doğduğu Hopa’ya gerçek gerisinden büyük bir konvoy oluşturdular.
Koyuncu, vefatından iki gün sonra, dünyaya geldiği Yeşilköy’de, fındık ağaçlarının çevrelediği köy mezarlığına defnedildi.
