Asena YATAĞAN – Türkiye’de yaklaşık 6 aydır vazife yapan ABD Büyükelçisi Jeffry Flake’in eşi Sefire Cheryl Flake, Türkiye’deki meskenlerinin kapısını Milliyet’e açtı. Yaptığı bir dizi değişiklik ile rezidansa eskisine kıyasla tam bir konut havası kazandırdığı fark edilen Sefire Flake, konutun duvarlarını ise internetten tesadüfen buldukları, fotoğrafları onlara memleketleri Arizona’yı hatırlatan Türk sanatçı Cuma Çevik’in yapıtlarıyla donattı.
Sefire Flake’in Türkiye’deki ikinci röportajını Bilkent Üniversitesi Amerikan Kültürü 3. Sınıf öğrencisi, Milliyet’in Ankara Bürosu’nda 6 hafta mühletle zarurî stajını yapan Asena Yatağan’a vermesinin de iki özel nedeni var. Bir aktiflikte karşılaştığı Yatağan’ın talebini geri çevirmeyen Flake, gençlere dayanağını göstermenin yanı sıra kızı da yayıncılık eğitimi aldığı için röportaj teklifini bilhassa kabul ettiğini belirtti…
Daha evvel bir müzik kümesiyle Türkiye’ye geldiniz. Bu küme nasıl oluştu, siz nasıl dahil oldunuz ve Türkiye’ye gelmeniz nasıl gelişti? Türkiye ziyaretinizde çektirdiğiniz fotoğraftaki arkadaşınızı arıyordunuz, bulabildiniz mi?
1980’li yıllarda, üniversitede öğrenciyken, ‘Young Ambassadors’ (Genç Elçiler) isimli müzik ve dans performansı kümesi üyesiydim. Mısır, Ürdün, Türkiye ve Yunanistan’a 6 haftalık bir tipe çıktık. 2 buçuk haftayı burada, Türkiye’de geçirdik. Öylesine söylemiyorum, açık orta favorim Türkiye’ydi. Çok sevdim. Kuzey Carolina’da büyüdüm, San Francisco İstanbul’a çok benziyor ve çabucak evdeymişim üzere hissettim. Mayıs ayında geldik, meyve ağaçları çiçekliydi, hava çok hoştu ancak en çok Türklerin kibarlıklarını hatırlıyorum. İstanbul, Bergama, İzmir’de vakit geçirdik. Efes’e gittik ve oradaki Amfi tiyatroda müzik söyledim. Yıllar sonra, geçen ay orayı ziyaret ettim. Ankara’ya da geldik. Türkiye hakkında çok hoş anılar edindim.
Fotoğraftaki meçhul kişi
Türkiye’den ayrılırken beraberimde getirdiğim fotoğraflardan biri Bergama’da bir küme fotoğrafıydı. Benim grubum ve başka kimi dansçılarla, bir dansçının beni kucağında tuttuğu bir fotoğraftı. Ne yazık ki fotoğraf İstanbul’da çekildi sanıyordum lakin o denli olmadığını sonradan anladım. Fotoğraftaki küme Türk değilmiş. Muhtemelen Balkan ülkelerinden, Bulgaristan olabilir, zira kostümleri Türk kıyafetlerine benzemiyor. Türk birini arıyorduk lakin anladık ki aslında Türk değilmiş.
ABD Sefiresi Flake, Milliyet’ten stajyer Asena Yatağan ve Ankara Temsilcisi Didem Özel Tümer’i rezidansta ağırladı.
‘Tenis diplomasisi’
Amerika Büyükelçisi’nin eşi olarak gününüz nasıl geçiyor? Bir rutininiz var mı? Başka Büyükelçi eşleriyle ortak programlar yapıyor musunuz?
Tenis oynamayı çok seviyorum. Son 15 yılda birkaç farklı ekipte oynadım. Etkin olmayı, spor yapmayı çok seviyorum. Haftada birkaç gün sabahları tenis oynuyorum. Eşim ve ben teniste çiftler maçı yapmayı da çok seviyoruz. Buna da ‘tenis diplomasisi’ diyoruz. Başka Büyükelçi çiftlerle oynuyoruz, çok eğlenceli oluyor. Boş günlerimde güne bunun yaparak başlıyorum ya da spor merkezinde spor yapıyorum. Pazar dışındaki boş günlerimde güne spor yaparak ya da tenis oynayarak başlıyorum. Daha sonra ekseriyetle planlanmış birkaç tertip oluyor. Ekseriyetle misyonum, menüye ve ayrıntılara karar vermek oluyor.
Duvarlardaki fotoğraflar
Büyükelçiliklerde sanat programı kapsamında, Amerikalı sanatkarlar sanat yapıtlarını kullanmamıza müsaade veriyorlar lakin bu yapıtların rezidansa gelmesi 6 ayı buluyor. Çok büyük beyaz duvarlarımız var ve boş kalmalarını istemedim. Duvarlarda Amerika’daki Batı görünümlerini kullanacaktık. Bunları beklerken internetten Türkiye fotoğrafları çekmiş bir Türk fotoğrafçı var mı diye baktık ve Cuma Çevik isimli, şimdi 31 yaşında olan genç fotoğrafçıyı bulduk. Mesleğine de yardımcı olmak için çok güzel bir yol diye düşündük ve ona ulaştık. Fotoğraflarının çıktısını aldık ve onun için bir resepsiyon düzenledik. Kendisi ve eşi o sırada Londra’da yaşıyordu. Buraya geldiler, birkaç büyükelçi ve dışişleri bakanlığının iştirakiyle çok hoş bir resepsiyon oldu.
Şimdi, eşimle Arizona’da büyümüş, eşimin çocukluk arkadaşı olan bir fotoğrafçıyla çalışıyoruz, Arizona’nın fotoğraflarını bize temin edecek. Arizona yalnızca kaktüsle dolu değil. Çok hoş dağlar, göller var, gün batımları çok hoş, atlar var. Bunun üzerinde çalışıyoruz ve Eylül’ün sonunda büyük bir tertip olacak.
Birkaç gün evvel Washington’dan Türkiye’ye gelen Senato delegelerini akşam yemeğinde ağırladık. Gün içinde eşimle görüştüler, toplantı yaptılar ve hükümet yetkilileriyle görüştüler, akşam onlara akşam yemeğinde mesken sahipliği yaptık. Tam vakitli bir şefimiz, 6 işçimiz var, neyse ki hepsini kendim yapmak zorunda kalmıyorum. Bana çok hoş bir akşamı hazırlamada yardım ettiler ve bir kaç sevgili Amerikalıyla vakit geçirmek, Washington siyaseti konuşmak eğlenceliydi.
‘Spoues of Heads of Mission’ (Misyon Şefleri Eşleri) isimli bir küme var. Bu kümenin üyesiyim. Dünyanın her yerinden gelen, Ankara’da yaşayan başka Büyükelçi eşleriyle farklı etkinlikler ve görüşmeler yapıyoruz. Mayıs ayında benim de katıldığım bir çay yaptık. Sanırım bu yazı geçiyoruz fakat birlikte etkinlikler, kültürel aktiviteler yapıyoruz. Bunlara daha fazla katılmayı bekliyorum. Ve önümüzdeki 6 ayda rezidansta hoş bir aktifliğe konut sahipliği yapmayı planlıyorum.
‘Yemek yapmaktan zevk alırım’
Türk yemeklerini yapmayı denediniz mi zira yemek yapmayı sevdiğinizi biliyoruz?
New York Times’da ‘Geniş aile için yemek pişirme’ başlıklı bir makalem var. Dediğim üzere 5 çocuğumuz var ve bunlardan 4’ü erkek. 4 aç çocuğu beslediğini ve dışarıdaki kızın da çok yediğini hayal et. Bu yüzden burada herkese küçük bir salata olduğunu söyleyemem. Hakikaten gereksinimden pişirdim.
Ama yemek yapmayı seviyorum. Pazar akşam yemeği bizim için en kıymetli şeydi. Eşim 18 yıl Arizona’dan Washington DC’ye gitti. Fakat pazar günleri daima konuttaydı. Yani her vakit bifteğimiz ve fırınlanmış patatesimiz olurdu ve onu sahiden özel yapardım. Her vakit çikolatalı kurabiye yapardık. Muhtemelen Amerikan sinemalarından ve dizilerinden duymuşsunuzdur. Ben çikolatalı kurabiye akademisyeni bir anneyim. Yani, her pazar bunları yapardık. Birçok vakit diğer aileleri davet ederdik. Hava hoş olduğunda çimlere otururduk ve etrafta oyun oynayan 25-30 çocuk olurdu. Bu benim çocuklarımın en sevdiği anısı olabilir. Pazarları severlerdi zira sabahları ailece kiliseye giderdik ve daha sonra yemeğimizi yerdik. Hoş vakitlerde, ailemizi ve arkadaşlarımızı kurabiye ve gibisi şeyleri paylaşmaya davet ederdik. Evet, yemek yapmaktan zevk alırım.
Hiç Türk yemeği pişirmedim zira bunu bizim için yapan bir şefim olduğunu kabul edeceğim. Dışarıda yemek yemeyi de seviyoruz. Farklı restoranları denemeyi seviyoruz. Dondurmayı seviyoruz. 80’lerde buradayken yemiştim. Bir adamın etrafında döndürdüğü ve dondurmayı (Maraş dondurması) geri aldığı o dondurmadan yedim.
‘Piyano çalmak en sevdiğim şeylerden biri’
Bir mühlet piyano öğretmenliği yaptığınızı öğrendik. Üniversitede bu mevzu hakkında bir eğitim mi aldınız? Eğitiminiz nedir?
Ebeveynlerimin ikisi de müzik öğretmeniydi. Babam lise müzik öğretmeniydi, annem özel ses ve piyano dersleri verirdi. Müzik hayatımın büyük bir kısmıydı ve müziği çok seviyordum. Piyano öğretmeye aslında lisedeyken başladım. Annem bana danışmanlık yaptı ki bu çok hoştu. Evlendikten sonra da öğretmeye devam ettim. Yaklaşık 15 sene piyano öğrettim. Daha sonra 5. çocuğumuza gebeyken, eşim meclis üyeliği için yarışıyordu ve üstüme düşen çok şey olduğu için piyano öğretmekten emekli olmaya karar verdim. Lakin çocuklara, bilhassa piyanoya ve müziğe aşık olanları görmek için öğretmeyi çok severdim. Şayet öğrenirlerse, çok çalışırlarsa ve uygularlarsa bu büyük bir mükafat olacaktı. Piyano çalmayı seviyorum, en sevdiğim şeylerden biri. Ailem öğretmenler için çok para ödedi ve bu kıymetliydi ve erkenden öğrendim ki, güzelleşmenin tek yolu pratik yapmaktı. Benden vazgeçmediler.
‘50’den fazla ülkede bulundum’
Seyahat ve turizm yüklü bir coğrafya kısmı okudum. O kısmı sevdim. Çok yeterliydi, politikayı ve natürel ki coğrafyayı öğrendik. Bundan hiç para kazanmadım fakat hayatım boyunca kullandım. Kongre üyesi eşi olarak elliden fazla ülkede bulundum. Çok seyahat ettik ve gittiğimiz her yerde insanları ve yerleri öğrenmeyi çok sevdim. Benim için hakikaten şahane bir kısımdı ve bilhassa Amerikalılar için. Bazen ülkemizin dışını düşünmüyoruz. Nitekim o tecrübesi yaşadım. 1989’da Namibya’da bir yıl yaşadık. Olağanüstü bir tecrübe yaşadım ve yirmili yaşlarımdaydım. Kim olduğumu sahiden şekillendirdiğimi hissettim. Memleketler arası olmayı ve dünyanın her yerinden arkadaşlar edinmeyi seviyorum.
Herhangi bir Türk bestekar yahut müzikçiyi takip ediyor musunuz yahut dinliyor musunuz?
Hayır demek zorundayım, çok üzgünüm. Lakin bunun üzerinde çalışmam gerek. Türk arkadaşlarımın bana bu bahiste yardım etmesini sağlayacağım.
‘Dernekteki bayanlar yıllardır arkadaş’
Türk-Amerikan ve Memleketler arası Bayanları Derneği’nin onursal liderisiniz. Onursal lider olarak dernek aktiflikleri ve projeleriyle ilgili görüşünüzü alabilir miyiz?
İlk olarak onursal lider olduğum için çok onur duyuyorum. Bu şimdiki Amerika Büyükelçisi’nin eşinin misyonu. Hakkında daha fazla şey öğrenmeye çalıştığım yeni bir küme olduğu için, biraz araştırma yaptım. 1950’de kurulmuş ve evvel Türk-Amerikan Bayanları Derneği olarak başlamış, sonra milletlerarası olmuş. 60 üniversitede eğitim gören kız öğrenciye burs sağlıyorlar. Öğrenciler burslarını her ay gelip elden alıyorlar ki bu çok hoş bir şey, insanların bağışladıkları parayı birbirlerinin yüzlerini görerek alıyorlar. Daha evvel ortak çalıştıkları bir kurumsal sponsor vardı. Bir Amerikan şirketi fakat Türkiye’den çekilmiş. Bu nedenle yeni kurumsal sponsorlar arıyorlar. Bu bahiste yardım etmeye çalışıyorum. Bu mevzuda yardım edebilecek bir arkadaşım var, bu, bu fonu arttırabilir miyiz görmek için hoş bir zamanlama.
Etkileyici olan şey, rezidansta dernekle çay düzenlediğimizde, dernek üyesi bayanların hepsi Türk yemekleri yapmıştı, yalnızca vakitlerini değil tıpkı vakitte paralarını da bu küme için bağışlıyorlar. Ayrıyeten, gezici kütüphane yapıyorlar. Taşınabilir bir kütüphane ve bence bu çok hoş bir fikir zira kitaplara erişimi olmayan pek çok ilkokul olabilir ve gezici kütüphane dolaşarak bu hususa yardımcı oluyor.
Öğrendiğim öteki bir sempatik şey de, konuşma kümeleri var. Bunlar İngilizce konuşma kümeleri. Bu da bize İngilizce konuşmanın pahasını gösteriyor bence. Memleketler arası hissi yaratmak için olağanüstü bir yol ve ayrıyeten Türk ya da Amerikalı olmayan bayanları da dahil etmek istiyorlar. Ayrıyeten kültürel etkinlikler düzenliyorlar, bir müzisyen olarak bu aktifliklerin hayranıyım. Bunları da çocuklar için yapıyorlar. Fark ettim ki dernekteki bayanlar yıllardır arkadaş ve bu yalnızca bir servis kümesi değil, tıpkı vakitte arkadaşlık bağı. Birlikte olmayı seviyorlar ve beni çok sıcak bir biçimde karşıladılar.
‘Göcek’i çok sevdik’
Türkiye’de İzmir, Bergama ve Efes dışında merak ettiğiniz yerler var mı?
Aslında diğer kentlere çok ziyaretler yaptık. Birkaç sefer İstanbul’daydık. Adana’ya, Gaziantep, İzmir ve Bergama’ya, Antalya’ya gittik. Sanırım kış için daha sıcak bir yer bulmaya çalışıyordum. Arizona’da otuz yıl yaşadıktan sonra kış ayları benim için zordu. Arizona, çok sıcak. Yani, kışın hoştur. Hava hoş ve güneşli. Çok yıldan sonra benim için sert bir kıştı. Antalya biraz ısınmak için şahane bir yerdi. Ve Adana, orası çok daha sıcaktı. Göcek’e gittik ve burayı çok sevdik. Havalar soğumadan bir orta Karadeniz’e çıkmak istiyoruz. Hafta sonu torunlarımızla Çeşme’deydik, plajın, havuzun tadını çıkardık. Oğlumuz arkadaşlarıyla Bodrum’a gitti. Şimdi biz gitmedik ancak katiyen istiyoruz. Yakında ailemizi Kapadokya’ya götürüyoruz. Bu sefer umarım sıcak hava balonuna bineceğiz.
Asena YATAĞAN – Türkiye’de yaklaşık 6 aydır vazife yapan ABD Büyükelçisi Jeffry Flake’in eşi Sefire Cheryl Flake, Türkiye’deki meskenlerinin kapısını Milliyet’e açtı. Yaptığı bir dizi değişiklik ile rezidansa eskisine kıyasla tam bir konut havası kazandırdığı fark edilen Sefire Flake, konutun duvarlarını ise internetten tesadüfen buldukları, fotoğrafları onlara memleketleri Arizona’yı hatırlatan Türk sanatçı Cuma Çevik’in yapıtlarıyla donattı.
Sefire Flake’in Türkiye’deki ikinci röportajını Bilkent Üniversitesi Amerikan Kültürü 3. Sınıf öğrencisi, Milliyet’in Ankara Bürosu’nda 6 hafta mühletle zarurî stajını yapan Asena Yatağan’a vermesinin de iki özel nedeni var. Bir aktiflikte karşılaştığı Yatağan’ın talebini geri çevirmeyen Flake, gençlere dayanağını göstermenin yanı sıra kızı da yayıncılık eğitimi aldığı için röportaj teklifini bilhassa kabul ettiğini belirtti…
Daha evvel bir müzik kümesiyle Türkiye’ye geldiniz. Bu küme nasıl oluştu, siz nasıl dahil oldunuz ve Türkiye’ye gelmeniz nasıl gelişti? Türkiye ziyaretinizde çektirdiğiniz fotoğraftaki arkadaşınızı arıyordunuz, bulabildiniz mi?
1980’li yıllarda, üniversitede öğrenciyken, ‘Young Ambassadors’ (Genç Elçiler) isimli müzik ve dans performansı kümesi üyesiydim. Mısır, Ürdün, Türkiye ve Yunanistan’a 6 haftalık bir tipe çıktık. 2 buçuk haftayı burada, Türkiye’de geçirdik. Öylesine söylemiyorum, açık orta favorim Türkiye’ydi. Çok sevdim. Kuzey Carolina’da büyüdüm, San Francisco İstanbul’a çok benziyor ve çabucak evdeymişim üzere hissettim. Mayıs ayında geldik, meyve ağaçları çiçekliydi, hava çok hoştu ancak en çok Türklerin kibarlıklarını hatırlıyorum. İstanbul, Bergama, İzmir’de vakit geçirdik. Efes’e gittik ve oradaki Amfi tiyatroda müzik söyledim. Yıllar sonra, geçen ay orayı ziyaret ettim. Ankara’ya da geldik. Türkiye hakkında çok hoş anılar edindim.
Fotoğraftaki meçhul kişi
Türkiye’den ayrılırken beraberimde getirdiğim fotoğraflardan biri Bergama’da bir küme fotoğrafıydı. Benim grubum ve başka kimi dansçılarla, bir dansçının beni kucağında tuttuğu bir fotoğraftı. Ne yazık ki fotoğraf İstanbul’da çekildi sanıyordum lakin o denli olmadığını sonradan anladım. Fotoğraftaki küme Türk değilmiş. Muhtemelen Balkan ülkelerinden, Bulgaristan olabilir, zira kostümleri Türk kıyafetlerine benzemiyor. Türk birini arıyorduk lakin anladık ki aslında Türk değilmiş.
ABD Sefiresi Flake, Milliyet’ten stajyer Asena Yatağan ve Ankara Temsilcisi Didem Özel Tümer’i rezidansta ağırladı.
‘Tenis diplomasisi’
Amerika Büyükelçisi’nin eşi olarak gününüz nasıl geçiyor? Bir rutininiz var mı? Başka Büyükelçi eşleriyle ortak programlar yapıyor musunuz?
Tenis oynamayı çok seviyorum. Son 15 yılda birkaç farklı ekipte oynadım. Etkin olmayı, spor yapmayı çok seviyorum. Haftada birkaç gün sabahları tenis oynuyorum. Eşim ve ben teniste çiftler maçı yapmayı da çok seviyoruz. Buna da ‘tenis diplomasisi’ diyoruz. Başka Büyükelçi çiftlerle oynuyoruz, çok eğlenceli oluyor. Boş günlerimde güne bunun yaparak başlıyorum ya da spor merkezinde spor yapıyorum. Pazar dışındaki boş günlerimde güne spor yaparak ya da tenis oynayarak başlıyorum. Daha sonra ekseriyetle planlanmış birkaç tertip oluyor. Ekseriyetle misyonum, menüye ve ayrıntılara karar vermek oluyor.
Duvarlardaki fotoğraflar
Büyükelçiliklerde sanat programı kapsamında, Amerikalı sanatkarlar sanat yapıtlarını kullanmamıza müsaade veriyorlar lakin bu yapıtların rezidansa gelmesi 6 ayı buluyor. Çok büyük beyaz duvarlarımız var ve boş kalmalarını istemedim. Duvarlarda Amerika’daki Batı görünümlerini kullanacaktık. Bunları beklerken internetten Türkiye fotoğrafları çekmiş bir Türk fotoğrafçı var mı diye baktık ve Cuma Çevik isimli, şimdi 31 yaşında olan genç fotoğrafçıyı bulduk. Mesleğine de yardımcı olmak için çok güzel bir yol diye düşündük ve ona ulaştık. Fotoğraflarının çıktısını aldık ve onun için bir resepsiyon düzenledik. Kendisi ve eşi o sırada Londra’da yaşıyordu. Buraya geldiler, birkaç büyükelçi ve dışişleri bakanlığının iştirakiyle çok hoş bir resepsiyon oldu.
Şimdi, eşimle Arizona’da büyümüş, eşimin çocukluk arkadaşı olan bir fotoğrafçıyla çalışıyoruz, Arizona’nın fotoğraflarını bize temin edecek. Arizona yalnızca kaktüsle dolu değil. Çok hoş dağlar, göller var, gün batımları çok hoş, atlar var. Bunun üzerinde çalışıyoruz ve Eylül’ün sonunda büyük bir tertip olacak.
Birkaç gün evvel Washington’dan Türkiye’ye gelen Senato delegelerini akşam yemeğinde ağırladık. Gün içinde eşimle görüştüler, toplantı yaptılar ve hükümet yetkilileriyle görüştüler, akşam onlara akşam yemeğinde mesken sahipliği yaptık. Tam vakitli bir şefimiz, 6 işçimiz var, neyse ki hepsini kendim yapmak zorunda kalmıyorum. Bana çok hoş bir akşamı hazırlamada yardım ettiler ve bir kaç sevgili Amerikalıyla vakit geçirmek, Washington siyaseti konuşmak eğlenceliydi.
‘Spoues of Heads of Mission’ (Misyon Şefleri Eşleri) isimli bir küme var. Bu kümenin üyesiyim. Dünyanın her yerinden gelen, Ankara’da yaşayan başka Büyükelçi eşleriyle farklı etkinlikler ve görüşmeler yapıyoruz. Mayıs ayında benim de katıldığım bir çay yaptık. Sanırım bu yazı geçiyoruz fakat birlikte etkinlikler, kültürel aktiviteler yapıyoruz. Bunlara daha fazla katılmayı bekliyorum. Ve önümüzdeki 6 ayda rezidansta hoş bir aktifliğe konut sahipliği yapmayı planlıyorum.
‘Yemek yapmaktan zevk alırım’
Türk yemeklerini yapmayı denediniz mi zira yemek yapmayı sevdiğinizi biliyoruz?
New York Times’da ‘Geniş aile için yemek pişirme’ başlıklı bir makalem var. Dediğim üzere 5 çocuğumuz var ve bunlardan 4’ü erkek. 4 aç çocuğu beslediğini ve dışarıdaki kızın da çok yediğini hayal et. Bu yüzden burada herkese küçük bir salata olduğunu söyleyemem. Hakikaten gereksinimden pişirdim.
Ama yemek yapmayı seviyorum. Pazar akşam yemeği bizim için en kıymetli şeydi. Eşim 18 yıl Arizona’dan Washington DC’ye gitti. Fakat pazar günleri daima konuttaydı. Yani her vakit bifteğimiz ve fırınlanmış patatesimiz olurdu ve onu sahiden özel yapardım. Her vakit çikolatalı kurabiye yapardık. Muhtemelen Amerikan sinemalarından ve dizilerinden duymuşsunuzdur. Ben çikolatalı kurabiye akademisyeni bir anneyim. Yani, her pazar bunları yapardık. Birçok vakit diğer aileleri davet ederdik. Hava hoş olduğunda çimlere otururduk ve etrafta oyun oynayan 25-30 çocuk olurdu. Bu benim çocuklarımın en sevdiği anısı olabilir. Pazarları severlerdi zira sabahları ailece kiliseye giderdik ve daha sonra yemeğimizi yerdik. Hoş vakitlerde, ailemizi ve arkadaşlarımızı kurabiye ve gibisi şeyleri paylaşmaya davet ederdik. Evet, yemek yapmaktan zevk alırım.
Hiç Türk yemeği pişirmedim zira bunu bizim için yapan bir şefim olduğunu kabul edeceğim. Dışarıda yemek yemeyi de seviyoruz. Farklı restoranları denemeyi seviyoruz. Dondurmayı seviyoruz. 80’lerde buradayken yemiştim. Bir adamın etrafında döndürdüğü ve dondurmayı (Maraş dondurması) geri aldığı o dondurmadan yedim.
‘Piyano çalmak en sevdiğim şeylerden biri’
Bir mühlet piyano öğretmenliği yaptığınızı öğrendik. Üniversitede bu mevzu hakkında bir eğitim mi aldınız? Eğitiminiz nedir?
Ebeveynlerimin ikisi de müzik öğretmeniydi. Babam lise müzik öğretmeniydi, annem özel ses ve piyano dersleri verirdi. Müzik hayatımın büyük bir kısmıydı ve müziği çok seviyordum. Piyano öğretmeye aslında lisedeyken başladım. Annem bana danışmanlık yaptı ki bu çok hoştu. Evlendikten sonra da öğretmeye devam ettim. Yaklaşık 15 sene piyano öğrettim. Daha sonra 5. çocuğumuza gebeyken, eşim meclis üyeliği için yarışıyordu ve üstüme düşen çok şey olduğu için piyano öğretmekten emekli olmaya karar verdim. Lakin çocuklara, bilhassa piyanoya ve müziğe aşık olanları görmek için öğretmeyi çok severdim. Şayet öğrenirlerse, çok çalışırlarsa ve uygularlarsa bu büyük bir mükafat olacaktı. Piyano çalmayı seviyorum, en sevdiğim şeylerden biri. Ailem öğretmenler için çok para ödedi ve bu kıymetliydi ve erkenden öğrendim ki, güzelleşmenin tek yolu pratik yapmaktı. Benden vazgeçmediler.
‘50’den fazla ülkede bulundum’
Seyahat ve turizm yüklü bir coğrafya kısmı okudum. O kısmı sevdim. Çok yeterliydi, politikayı ve natürel ki coğrafyayı öğrendik. Bundan hiç para kazanmadım fakat hayatım boyunca kullandım. Kongre üyesi eşi olarak elliden fazla ülkede bulundum. Çok seyahat ettik ve gittiğimiz her yerde insanları ve yerleri öğrenmeyi çok sevdim. Benim için hakikaten şahane bir kısımdı ve bilhassa Amerikalılar için. Bazen ülkemizin dışını düşünmüyoruz. Nitekim o tecrübesi yaşadım. 1989’da Namibya’da bir yıl yaşadık. Olağanüstü bir tecrübe yaşadım ve yirmili yaşlarımdaydım. Kim olduğumu sahiden şekillendirdiğimi hissettim. Memleketler arası olmayı ve dünyanın her yerinden arkadaşlar edinmeyi seviyorum.
Herhangi bir Türk bestekar yahut müzikçiyi takip ediyor musunuz yahut dinliyor musunuz?
Hayır demek zorundayım, çok üzgünüm. Lakin bunun üzerinde çalışmam gerek. Türk arkadaşlarımın bana bu bahiste yardım etmesini sağlayacağım.
‘Dernekteki bayanlar yıllardır arkadaş’
Türk-Amerikan ve Memleketler arası Bayanları Derneği’nin onursal liderisiniz. Onursal lider olarak dernek aktiflikleri ve projeleriyle ilgili görüşünüzü alabilir miyiz?
İlk olarak onursal lider olduğum için çok onur duyuyorum. Bu şimdiki Amerika Büyükelçisi’nin eşinin misyonu. Hakkında daha fazla şey öğrenmeye çalıştığım yeni bir küme olduğu için, biraz araştırma yaptım. 1950’de kurulmuş ve evvel Türk-Amerikan Bayanları Derneği olarak başlamış, sonra milletlerarası olmuş. 60 üniversitede eğitim gören kız öğrenciye burs sağlıyorlar. Öğrenciler burslarını her ay gelip elden alıyorlar ki bu çok hoş bir şey, insanların bağışladıkları parayı birbirlerinin yüzlerini görerek alıyorlar. Daha evvel ortak çalıştıkları bir kurumsal sponsor vardı. Bir Amerikan şirketi fakat Türkiye’den çekilmiş. Bu nedenle yeni kurumsal sponsorlar arıyorlar. Bu bahiste yardım etmeye çalışıyorum. Bu mevzuda yardım edebilecek bir arkadaşım var, bu, bu fonu arttırabilir miyiz görmek için hoş bir zamanlama.
Etkileyici olan şey, rezidansta dernekle çay düzenlediğimizde, dernek üyesi bayanların hepsi Türk yemekleri yapmıştı, yalnızca vakitlerini değil tıpkı vakitte paralarını da bu küme için bağışlıyorlar. Ayrıyeten, gezici kütüphane yapıyorlar. Taşınabilir bir kütüphane ve bence bu çok hoş bir fikir zira kitaplara erişimi olmayan pek çok ilkokul olabilir ve gezici kütüphane dolaşarak bu hususa yardımcı oluyor.
Öğrendiğim öteki bir sempatik şey de, konuşma kümeleri var. Bunlar İngilizce konuşma kümeleri. Bu da bize İngilizce konuşmanın pahasını gösteriyor bence. Memleketler arası hissi yaratmak için olağanüstü bir yol ve ayrıyeten Türk ya da Amerikalı olmayan bayanları da dahil etmek istiyorlar. Ayrıyeten kültürel etkinlikler düzenliyorlar, bir müzisyen olarak bu aktifliklerin hayranıyım. Bunları da çocuklar için yapıyorlar. Fark ettim ki dernekteki bayanlar yıllardır arkadaş ve bu yalnızca bir servis kümesi değil, tıpkı vakitte arkadaşlık bağı. Birlikte olmayı seviyorlar ve beni çok sıcak bir biçimde karşıladılar.
‘Göcek’i çok sevdik’
Türkiye’de İzmir, Bergama ve Efes dışında merak ettiğiniz yerler var mı?
Aslında diğer kentlere çok ziyaretler yaptık. Birkaç sefer İstanbul’daydık. Adana’ya, Gaziantep, İzmir ve Bergama’ya, Antalya’ya gittik. Sanırım kış için daha sıcak bir yer bulmaya çalışıyordum. Arizona’da otuz yıl yaşadıktan sonra kış ayları benim için zordu. Arizona, çok sıcak. Yani, kışın hoştur. Hava hoş ve güneşli. Çok yıldan sonra benim için sert bir kıştı. Antalya biraz ısınmak için şahane bir yerdi. Ve Adana, orası çok daha sıcaktı. Göcek’e gittik ve burayı çok sevdik. Havalar soğumadan bir orta Karadeniz’e çıkmak istiyoruz. Hafta sonu torunlarımızla Çeşme’deydik, plajın, havuzun tadını çıkardık. Oğlumuz arkadaşlarıyla Bodrum’a gitti. Şimdi biz gitmedik ancak katiyen istiyoruz. Yakında ailemizi Kapadokya’ya götürüyoruz. Bu sefer umarım sıcak hava balonuna bineceğiz.
