Kiracısına tahliye taahhütname imzalatan mülk sahibi, dükkanı boşaltılmayınca soluğu mahkemede aldı.
İşyerini tam 4 sene boyunca kullanan kiracının, son kira devri başında verdiği taahhütname dükkanı boşaltacağını kayıtsız ve koşulsuz olarak kabul ettiğini hatırlattı. Davalının noter kanalıyla yapılan ihtar ve ihtarlara karşın yazılı taahhüdüne uymadığını ileri sürerek taahhüt nedeniyle kiralanandan tahliyesine karar verilmesini talep ettti. Davalı esnaf ise davaya destek yapılan tahliye taahhüdünün davacı tarafça kira kontratının imza edildiği tarihten evvel alındığını, davacının, taşınmazın kiracı sıfatıyla kullanılabilmesinin ön koşulu olarak ileri sürdüğü taahhütnameyi manevi cebir altında imzalattığını öne sürdü.
2. Sulh Hukuk Mahkemesi, davanın reddine hükmetti. Mülk sahibi kararı temyiz edince devreye giren Yargıtay 6. Hukuk Dairesi, mahkeme kararını bozdu. Yine yapılan yargılamada Sulh Hukuk Mahkemesi, birinci kararında direndi. Davacı mülk sahibi bu kararı da temyiz edince bu defa devreye Yargıtay Hukuk Genel Şurası girdi.
Kurul, oy çokluğu ile mülk sahibini haklı buldu.
Milyonlarca kiracıyı yakından ilgilendiren kararda şu tabirlere yer verildi:
“Davacı, davalının yazılı taahhüdüne uymadığını ileri sürerek taahhüt nedeniyle kiralanandan tahliyesine karar verilmesini talep etmiştir. Davalı avukatı, davaya destek yapılan tahliye taahhüdünün davacı tarafça kira mukavelesinin imza edildiği tarihten evvel alındığını, davacının, taşınmazın kiracı sıfatıyla kullanılabilmesinin ön koşulu olarak ileri sürdüğü taahhütnameyi müvekkiline manevi cebir altında imzalattığını öne sürmüştür. Bu formda imza edilen taahhüt tarafların gerçek iradelerini yansıtmaktan uzak olduğundan geçerli olmadığını, davacının makus niyetli olduğunu belirterek davanın reddini savunmuştur.
– Fakat; maddelerde ispat yükü, sav edilen vakıaya bağlanan tüzel sonuçtan kendi lehine hak çıkaran tarafa aittir. Tahliye taahhütnamesinin kira kontratından evvel imzalatıldığını argüman eden davalı kiracı bu tezini ispat etmekle yükümlüdür. Bu durumda mahkemece ispat yükümlülüğü aykırı çevrilerek davanın reddine karar verilmesi yanlışsız değildir. Mahkemenin direnme kararının bozulmasına oy çokluğu ile hükmedilmiştir.”
